nie, stary, dziękuję, to mnie nie interesuje

Uderz w stół, a nożyce się odezwą. Po poprzedniej notce (choć niewiele jest śladów w komentarzach) ktoś się ze mną zgodził, a ktoś zmył mi głowę i wszedł w polemikę. No cóż... skoro już się wydało, że lubię wkładać kij w mrowisko, czas na kolejną porcję bluźnierstw. A zatem... Wyznaję wszem i wobec: nie ciągnie mnie do biegowych książek. Wiem, że powinnam brylować na salonach i chwalić się lekturą tego i owego, rzucać na prawo i lewo pojęciami, nazwiskami, tytułami... Wiem, że powinnam wszystkimi czterema kończynami podpisywać pod rankingami, jakie w okolicach Bożego Narodzenia publikowały różne serwisy biegowe, i z których jasno wynikało, że książka to wymarzony przez biegacza prezent pod choinkę jest. Wiem, ale... Boże, ratuj! Jak to mnie ciągnie, kiedy mnie nie ciągnie? 

A żeby nie było, że nie próbowałam... Wygrałam kiedyś w konkursie pewną książkę i postanowiłam przeczytać ją od deski do deski. Tytuł pozycji: "Bieganie bez wysiłku". Autorzy: Danny Dreyer, Katherine Dreyer.

 Opis dostępny na stronie internetowej Empiku brzmi:

Bieganie stanie się zabawą, mnóstwo energii, zero wysiłku.

Chi Running to alternatywa dla biegania siłowego. Opiera się na liczącej wieki zasadzie tai-chi: „mniej to więcej”. Dzięki tej technice zostaniesz swoim najlepszym przyjacielem, nauczycielem i przewodnikiem. Stosując Chi Running, wyciszysz się, a jednocześnie będziesz pełen energii. Magiczne, a zarazem konkretne wskazówki Chi Running staną się dla ciebie inspiracją przy każdym kroku.
Ta technika jest dobra dla wszystkich: początkujących, zaawansowanych, ludzi po czterdziestce, a także tych, którzy obawiają się rosnącego z wiekiem ryzyka kontuzji. Biegaj według wskazówek Chi Running, a twoje ciało będzie zdrowe, zrelaksowane i wolne od kontuzji spowodowanych przez niewłaściwe techniki siłowe.

- Jak uda Ci się przebrnąć przez ten bełkot, lanie wody i pranie mózgu, które są na początku, to znajdziesz tam kilka ciekawych rad i uwag - uprzedził mąż, który książkę wziął na pierwszy ogień.
I faktycznie... Właściwie na tym można by zakończyć "recenzję" tego dzieła. Mimo iż sekciarsko-propagandowa forma wypowiedzi umęczyła mnie strasznie (w końcu polonistką jestem z wykształcenia i wyniosłam ze studiów zamiłowanie do dobrego stylu), udało mi się dobrnąć do rozdziałów, w których znalazłam kilka ciekawych rad i uwag. Ba, niektóre z nich z mniejszym lub większym sukcesem wcieliłam nawet w życie. Lecz... gdy doszłam do miejsca, w którym autor odradza wprowadzania do treningu biegowego innych dyscyplin sportowych... Trenuj, biegając. Jeśli chcesz rozwinąć mięśnie - biegaj więcej, ale nie marnuj czasu na ćwiczenia z ciężarkami - przeczytałam i przestałam marnować czas na dalszą lekturę. Nie, stary, dziękuję, to mnie nie interesuje. Bo nic na to nie poradzę, ale (w końcu klasycznym bliźniakiem jestem ze znaku zodiaku) lubię różnorodność i rozmaitość:

bieganie, fitness, pływanie...
bieganie, kajaki, narty...
bieganie, łyżwy, rower...

No właśnie... A propos tej ostatniej trójki... W najbliższą sobotę (18.01.2014) odbędzie się w Warszawie XXV Warszawski Triathlon Zimowy. A ja... mimo iż byłam już zapisana, mimo iż kilka treningów pod jego kątem odbyłam, mimo iż z pewnością jest gwarancją dużego urozmaicenia... zrezygnowałam. Kilka względów o tym zadecydowało: i te banalne ekonomiczne, i te zdroworozsądkowe (w niedzielę przecież mam przebiec 5 km w Biegu o Puchar Bielan i 15 km w Biegu Chomiczówki), i te przerażające (historie opowiadane przez kolegę na temat poprzednich edycji WTZ sprawiły, że włosy stanęły mi dęba), i te wzruszające (w końcu strach męża, snującego wizje, jak przewracam się na rowerze na śliskiej nawierzchni, też pod uwagę trzeba wziąć)... Zrezygnowałam do tego stopnia, że zamiast tego wolałabym przeczytać jakąś biegową książkę. Ale tylko pod warunkiem, że byłoby to "O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu" Haruki Murakamiego (Ma ktoś? Miałabym przynajmniej gwarancję dobrego stylu). Zrezygnowałam do tego stopnia, że nuci mi się dziś to:

Na ścianie wywieszone marzenia miał,
- Chcesz mówił - poczytaj,
ja chodzę nocami z papierosem pomiędzy meblami
i zamieniam je w cel.
Teraz przypomniałem sobie wszystko,
to co kiedyś zapomniałem
zgniatali mnie
rodzinny król
kierat
rozpacz i miasto.
Wysłuchałem go i powiedziałem
- Nie stary, dziękuję, to mnie nie interesuje.
Wyszedłem. Cześć.  

/cała piosenka obok, w obrazku/


PS.1. Aby wykończyć temat książek... Powstał jakiś czas temu pomysł wydania "Leksykonu Polskich Maratończyków". Akcja zakrojona była na szeroką skalę. Zgłaszajcie swoje kandydatury! Wystarczy, że ukończyliście chociaż jeden maraton! - z różnych portali biegowych grzmiały komunikaty. Tak, wiem, to proste - im więcej osób znajdzie się w takim leksykonie, tym więcej potencjalnych nabywców. Nie mniej... Czemu nie? Zgłosiłam się. A nawet na jesieni, gdy pomysłodawca przedsięwzięcia dał taką możliwość, zaktualizowałam dane: dodałam drugi maraton, poprawiłam rekord, wpisałam przynależność klubową... Leksykon, a jakże, wszedł na rynek tuż przed Bożym Narodzeniem i od razu rozreklamowany został jako świetny prezent gwiazdkowy dla biegaczy, a ci, którzy się w nim znaleźli, mieli zniżki. Nie stary, dziękuję, to mnie nie interesuje - pomyślałam. Cena i tak wydała mi się wysoka. No i... znam lepsze źródła wiedzy o mnie samej. Zwłaszcza, że - jak okazało się parę dni temu - moje aktualizacje nie zostały uwzględnione. Znając życie, pewnie nie kliknęłam jakiegoś magicznego guziczka podczas edycji danych.
 

PS.2. Doniesienia z ostatniej chwili. No i brat też zrezygnował z triathlonu. A zadecydował o tym wzgląd napawający dumą. Jego córka, a moja chrześnica, startuje jutro w II Mityngu WMOZLA. Ktoś przecież musi zawieźć, przywieźć i pokibicować.