smuga cienia

Niedawno w "moim" sklepie robił zakupy pewien pan, który - jako stały klient - korzystać u nas może z 15-procentowego rabatu. W celu dokonania identyfikacji poprosiłam go o dowód osobisty. Zerknęłam na imię, nazwisko, datę urodzenia...
- O! Jest pan tak samo jak ja czerwcowym bliźniakiem! Nawet w niewielkim odstępie czasu mamy urodziny - zauważyłam.
- Tyle że pani jest pewnie ode mnie z 10 lat młodsza.
- Nie - pokręciłam głową. - Jestem od pana rok starsza - dodałam, wprawiając go w zdumienie. I gdybym miała cień podejrzenia, że pan jest biegaczem, z dumą bym oznajmiła, że już za dwa lata reprezentować będę kategorię K-40.

**********

A jednak nie taki straszny grafik, jak go malują... Zanim pojawiła się w pracy rozpiska na czerwiec, podeszłam któregoś dnia do Ani (czyli mojej kierowniczki) z prośbą.

- Czy układając grafik mogłabyś wziąć pod uwagę, że zależy mi na tym, bym konkretne 3 dni miała wolne?

- Jakie? - zapytała Ania.

Wyciągnęłam z kieszeni ściągawkę, którą sporządziłam misternie w oparciu o kalendarium biegowe, i zaczęłam recytować:

- 8 czerwca...

- Przecież to święto - przerwała mi Ania. - Ten dzień jest ustawowo wolny od pracy.

Muszę przyznać, że się zdziwiłam. Po pierwsze dlatego, że pracując przez kilkanaście lat w "wolnym" zawodzie nigdy nie przywiązywałam uwagi do takich dat. Bo jako filmowca nie obowiązywały mnie ani żadne kalendarze państwowe, ani żadne ustawy, ani żadne święta, ani żadne prawa czy kodeksy, a jedynie tajemniczy Regulamin Grupy Zdjęciowej, którego chyba nikt nigdy na oczy nie widział. Po drugie... Fakt... 8 czerwca wypada bardzo ważne święto. Tego dnia obchodzę urodziny. Hmm... Czyżby mnie coś ominęło? Może odkąd stałam się znamienitą biegaczką (hahaha) i zaczęłam pisać Wielką Improwizację, to dotychczas niewiele znaczące wydarzenie urosło do rangi święta narodowego?

- Naprawdę? Jakie? - wykrztusiłam z siebie, gdy wreszcie zapanowałam nad opadem szczęki.

- Zielone Świątki.

- Aaa... - ucieszyłam się i do domu wróciłam w podskokach. Bo wiedziałam, że dzięki temu w dniu swoich urodzin będę miała choć cień szansy, by zmierzyć się z pewnym wyzwaniem.

**********

Nie skakałam z radości, gdy obudziłam się dziś rano. Wczoraj w nocy po ciężkim dniu wróciłam do domu w nastroju z cyklu "o-kurwa-ja-pierdolę". Do tego po kilku dniach wielogodzinnej pracy na nogach czułam się cała obolała i ledwo wygramoliłam się z łóżka. Intuicja mi podpowiadała, że to nie jest dzień na łamanie 50 minut, a mój cień szansy gdzieś się ulotnił. Co więcej, gdy zerknęłam za okno i zobaczyłam jaskrawe słońce w pełnej krasie, zorientowałam się, że w ogóle o jakikolwiek cień będzie dziś bardzo ciężko. Temperatura, którą pokazywał termometr, również nie napawała optymizmem.

Niezły ze mnie numer :)

A jednak, nie roztkliwiając się nad sobą, około 9.40 stawiłam się w Parku Szymańskiego, odebrałam numerek (za który już tym razem jako z-robotna uczciwie zapłaciłam), ogarnęłam się nieco i punkt 10.00 wystartowałam w 3. rundzie GP Szybko po Woli.

- Widzimy teraz kolejną panią. Z numerem 99 - Małgorzata Roszkowska-Kazała. Dzisiaj ma urodziny - po pierwszym okrążeniu zaanonsował mnie Janek Goleń, organizator imprezy. "Ależ ja jestem sławna" - zażartowałam w duchu sama z siebie. 

- Z numerem 99 Roszkowska-Kazała Małgorzata. W bardzo pięknym wpisie rozsławiła nasz bieg - po drugim okrążeniu znowu usłyszałam głos Janka. No nic się nie da ukryć. Takie są właśnie uroki kameralnych imprez biegowych.

- Kolejna pani kończy bieg. Małgorzata Roszkowska-Kazała. Na złamanie pięćdziesiątki jeszcze musi poczekać - gdy przekraczałam metę stwierdził Janek, a bezlitosny zegar pokazał 52 minuty.

 wyścig z cieniem

Zawiodło mnie dziś ciało, zawiódł mnie dziś nastrój, a chyba wszystkich uczestników imprezy (widać to również po słabszych niż ostatnio wynikach czołówki) zawiodła pogoda. Że znowu zacytuję Janka (tym razem w fejsowej odsłonie): Trzeci bieg Szybko po Woli za nami. Przygrzało niesamowicie, było sporo powyżej 30 stopni. Hardkor. Wystartowało 109 osób, do mety dotarło 105. Trzy osoby same zrezygnowały z biegu, jednym młodym człowiekiem musiały się zająć służby medyczne i ostatecznie zabrało go pogotowie (ale nie było utraty przytomności). 

spalona słońcem

A co mnie nie zawiodło? Intuicja, która podpowiedziała mi, że tak właśnie będzie, psychika, która pomogła oprzeć się pokusie przerwania biegu bądź zamienienia go w marsz, i przede wszystkim... ludzie mnie nie zawiedli. Tuż przed startem w parku niespodziewanie pojawił się Żuczek, w trakcie pierwszego okrążenia jeszcze bardziej niespodziewanie dobiła do niego Justyna, w trakcie drugiego okrążenia najbardziej niespodziewanie zauważyłam brata, bratową i chrześnicę, a po biegu naj... naj... najbardziej niespodziewanie stałam się posiadaczką stada niebieskich królików. I w tym wszystkim zupełnie zapomniałam, że coś mnie boli i że wczoraj z pracy wróciłam w nastroju z cyklu "o-kurwa-ja-pierdolę".

słodziaki - i z wyglądu, i w smaku :P

 **********

Piszę tak trochę bez ładu i składu, ale... W ramach mojego ukochanego improwizowania zrezygnowałam z urodzinowej randki z mężem, a (chociaż na kawę, lody, piwo i bluerabbita) zaprosiłam na troszkę brata, bratową i chrześnicę. W międzyczasie odbieram i odpowiadam na niezliczone ilości życzeń: telefonicznych, mailowych, face to face i facebook to facebook. No i czekam na pewną tajemniczą rozmowę. Jeśli coś z niej wyjdzie, to już naprawdę, bez cienia wątpliwości, będę sławna. Bez żartów ;)