samonakręcająca się machina, część druga: bez podtytułu

Z roku na rok rośnie rzesza biegaczy. Nie ma się więc co dziwić, że coraz większą popularnością cieszą się różnego rodzaju imprezy biegowe, a pakiety startowe rozchodzą się jak świeże bułeczki. Nie ma się też co dziwić, że - wykorzystując ten boom na bieganie - ich organizatorzy co jakiś czas podnoszą ceny wpisowego. Jest popyt, jest podaż... Taka samonakręcająca się machina, której główną siłą napędową są trzy magiczne słowa: pieniądze, forsa, kasa. Nie jestem idealistką i wiem, że organizatorzy biegów nie żyją powietrzem i z czegoś muszą się utrzymywać. Wiem też, że fajnie by było, gdyby zaangażowani przy organizacji biegu ludzie również otrzymywali jakąś zapłatę, a nie użerali się z tysiącami biegaczy w ramach wolontariatu. Wiem, że zorganizowanie biegu masowego to spora inwestycja, wymagająca wielu nakładów finansowych i że wraz ze wzrostem uczestników te nakłady rosną. Wszystko to wiem i rozumiem. Ale wiem też, że wraz ze wzrostem uczestników rosną nie tylko nakłady, ale i wpływy. I coraz częściej odnoszę wrażenie, że chęć zysku zrobiła się ważniejsza niż tzw. "popularyzacja biegania jako najprostszej formy ruchu", która w regulaminach imprez biegowych stawiana jest zazwyczaj na pierwszym miejscu.

Tak mniej więcej miała się kończyć druga część notki o samonakręcającej się machinie. Miało być w niej coś o tych, którzy się burzą przeciwko zbyt wysokim cenom pakietów startowych. Miało być w niej coś o tych, którzy tych cen bronią. Miało być w niej coś o tym, jak już drugi rok z rzędu ze względów finansowych zrezygnować musiałam z udziału w Półmaratonie Warszawskim. I - żeby przełamać marudny ton - miało być też coś o tym, że tak naprawdę w tym roku Półmaraton Warszawski mam już za sobą. Dzięki inicjatywie pewnego kolegi (Radka), który w ramach niedzielnego wybiegania zorganizował zupełnie charytatywnie i z własnej nieprzymuszonej woli rozpoznanie trasy. Swoją drogą, z rożnych źródeł wiem, że takich inicjatyw i takich osób, które działają poza tą całą samonapędzającą się machiną, jest więcej. I chwała im za to.

Silna ekipa, która pod flagą ukraińską i wenezuelską przebiegła nieco zmodyfikowaną (wzbogaconą o wizytę pod Ambasadą Rosyjską) trasę Półmaratonu Warszawskiego.

Tak mniej więcej miała się kończyć druga część notki o samonakręcającej się machinie. Miało być w niej o tym, o tamtym i o owym, ale... Życie z różnych powodów przyśpieszyło mi ostatnio. Jedno zdarzenie pociągnęło za sobą drugie, drugie - trzecie, trzecie - czwarte... Ot, taka samonakręcająca się machina. A teraz już zamiast pisać powinnam się wreszcie zacząć pakować. Bo od jutra czeka mnie bajka pt. "W poszukiwaniu straconego śniegu". Zaczynać by się mogła mniej więcej tak:

Zupełnie jak Kopciuszek mam za mamę chrzestną dobrą wróżkę. W przeciwieństwie do Kopciuszka zaś nie mam złych sióstr i złej macochy, lecz najlepszą pod słońcem mamusię. No... to teraz zjeżdżam. Dzięki ich finansowemu wsparciu - na narty, oczywiście. A towarzyszyć mi będzie jak zwykle książę z bajki. Obym tylko podczas slalomów i innych gigantów nie zgubiła narciarskiego pantofelka.