Bieg OSHEE 2017, czyli przymusowy postój

23.04.2017
z cyklu: ACHY I OCHY PRZED OWM, cz.6: Jadę sobie tramwajem na rozgrzewkę do Adidas Runners Warsaw. Podchodzi kanar. "O nie... - myślę sobie. - Będę musiała grzebać w torebce, żeby znaleźć miesięczny." Po czym... Pokazuję numer startowy, który mam na wierzchu, słyszę "dziękuję" i jadę dalej.



No więc... Jechałam sobie wczoraj z rana na Bieg OSHEE (znaczy się... bieg na 10 km towarzyszący Orlen Warsaw Marathon). Trochę dumając, trochę drzemiąc, trochę obserwując biegaczy, którzy nie byli tak incognito jak ja, pielęgnowałam w sobie pozytywne nastawienie, które w postaci różnych achów i ochów (kto czytał na fejsie, ten wie) udzieliło mi się dnia poprzedniego. Minęłam przystanek na Kruczej, minęłam Muzeum Narodowe... Gdybym chciała dojechać bezpośrednio na Stadion Narodowy, gdzie znajdowało się miasteczko biegaczy oraz start, przystanek Most Poniatowskiego też bym ominęła. Ale nie ominęłam. Tutaj, a konkretnie na ulicy Solec 38, był mój...

POSTÓJ NR 1 - Adidas Runners Warsaw

To właśnie tutaj trenuję, odkąd po kilkumiesięcznej przerwie wróciłam do biegania. To właśnie tutaj pod okiem Edyty Duklanowskiej ma się odbyć rozgrzewka - zorganizowana spontanicznie i poza grafikiem.

foto by Emilia Cesarek

10 minut truchtu, trochę ćwiczeń, w drodze na stadion przez Most Poniatowskiego jeszcze kilka 20-sekundowych tempówek... Nie powiem... Ta rozgrzewka daje mi wiele:

- rozruszanie nieco śpiącego jeszcze organizmu,

- motywację ze strony grupy i trenerów,

- możliwość ominięcia wszelkiego rodzaju szatni i depozytów w miasteczku biegacza i zostawienia swoich rzeczy w szafce zamkniętej na kluczyk,

- świadomość, że biegnięcie w długim rękawku to słaby pomysł. Long Sleeve w ostatniej chwili ląduje w szafce.

POSTÓJ NR 2 - strefa startowa

Rozgrzewka wymyślona przez Edytę kończy się tam, gdzie zaczynają się strefy startowe. Tutaj wszyscy się rozchodzą i zajmują z góry upatrzone pozycje. Ja udaję się do strefy na czas 00:55:01 - 01:00:00. Po pierwsze: przestrzegam etykiety biegacza. Tak się zadeklarowałam, więc do szybszych stref na chama pchać się nie będę. Po drugie: wciąż nie wróciłam do optymalnej formy. W swoje siły nie wierzę tak bardzo, że nawet złamanie godziny na 10 km wydaje mi się mało prawdopodobne. Po trzecie: umówiona jestem tutaj (przy pacemakerze na 57:30) z Anią i Magdą. Każdej z nas aktualnie coś doskwiera, więc umowa jest taka: w ramach wsparcia próbujemy biec razem. No chyba, że któraś poczuje przypływ mocy...

O 9.00 następuje sygnał do startu. Ruszają maratończycy, ruszają uczestnicy Biegu OSHEE. Ze swojej odległej strefy startowej mozolnie docieram do maty, od której zaczyna się pomiar czasu, przekraczam ją i... tu nieoczekiwanie następuje...

POSTÓJ NR 3

- To jakiś żart? - pytam koleżanek i klnę siarczyście bynajmniej nie pod nosem. Bo... powiem szczerze... w niejednym biegu masowym brałam udział, ale z korkiem tuż za linią startu nie spotkałam się nigdy.

- W zeszłym roku było to samo - próbuje pocieszyć mnie Magda. Ale wątpliwe to pocieszenie. Wręcz przeciwnie. Skoro już wcześniej były z tym problemy, to dlaczego organizatorzy nie wymyślili jakiegoś rozwiązania? Ot, można na przykład jak na Biegu Niepodległości puszczać zawodników falowo. Większość z nich bierze przecież udział w takim biegu, żeby mieć fachowy i oficjalny pomiar czasu.

Wiodąc tego rodzaju pogawędki w ciągu 2 minut pokonujemy jakieś 150, może 200 metrów. Tutaj trasa się rozszerza, tłum przerzedza, a my wreszcie możemy zacząć biec. Właściwie to nie wiem, co we mnie wstępuje. Może to przebłyski pozytywnego nastawienia z poprzedniego dnia, może to efekt solidnej rozgrzewki, może to sportowa złość (zwana też totalnym wkurwem), może to echo piosenki Fisza Emade (o znamiennym tytule "Biegnij dalej sam"), puszczonej mi dzień wcześniej przez męża... Może... W każdym razie dość szybko zostawiam dziewczyny i... dalej biegnę sama.

Dalej biegnę sama. Bez żadnych postojów, bez tracenia czasu na punkt z wodą, której nie potrzebuję. Biegnę naprawdę równym i miarowym tempem. Jak pokaże mi później Endomondo, nie posiadając zegarka, który umożliwiłby mi kontrolowanie się, po feralnym początku wchodzę w okolice tempa 05:40 - 05:45 i - tak sama z siebie - utrzymuję je aż do...

POSTOJU NR 4, czyli mety

Na mecie przez ten cholerny "falstart" mam mieszane uczucia. Ale powoli nad moją złością zaczyna brać górę radość i zadowolenie. Jeszcze niedawno 10-kilometrowej trasy nie dawałam rady przebiec w całości w tempie poniżej 06:00. Teraz mi się to udało - i to nawet poniżej 05:50. Dzięki czemu moje wymarzone "poniżej godziny" stało się niespodziewanym "sporo poniżej godziny". Gdy na telefon przychodzą oficjalne wyniki (00:58:40), oprócz tradycyjnych kategorii czasowych brutto i netto, ustanawiam nową kategorię: "netto netto", odejmuję od podanego czasu przymusowy postój i... wiem swoje. Tych "achów i ochów" dla mnie samej już nikt mi nie odbierze.

z wizytą w Krainie Żubra

O "fajności" i "wypasie" Półmaratonu Hajnowskiego już od wielu lat krążą legendy. Gdy tylko dotarły do naszych (w sensie: moich i moich biegowych przyjaciół) uszu, zakiełkowało w nas marzenie, by kiedyś wziąć udział w tej imprezie. Sztuka zapisania się na nią powiodła się w zeszłym roku. Rano 21.05.2016 wraz z Piterem, Marcinem, Olą, Renią i kibicującą nam Agą wyruszyliśmy w podróż do Hajnówki.

Po dotarciu na miejsce swoje pierwsze kroki kierujemy do amfiteatru w Parku Miejskim, gdzie mieści się biuro zawodów. Robimy obowiązkowe zdjęcie z Panem Żubrem i odbieramy pakiety startowe. Ich zawartość okazuje się imponująca:

Kolejny punkt programu to Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej. Nie, nie... Nic z tych rzeczy. Tuż przed startem z pewnością nie garniemy się do zwiedzania. Po prostu... w pokojach gościnnych mieszczących się przy muzeum zarezerwowaliśmy noclegi. Na zameldowanie się i przygotowanie do biegu mamy już niewiele czasu.

Gdy jesteśmy gotowi, z powrotem udajemy się w okolice amfiteatru. O 10.30 pada sygnał do startu honorowego. Wykonujemy rundkę wokół parku. Na jej mecie znajduje się parking. Czekają tam autobusy, mające przetransportować wszystkich biegaczy do Białowieży.

Do Białowieży docieramy jakąś godzinę przed właściwym startem. Mamy sporo czasu na rozgrzewkę, więc... W ramach rozgrzewki zwiedzamy Park Pałacowy, urządzamy rodeo na żubrach i przytulamy się do dębów mocy.

O 12.00 startujemy. I w tym momencie zaczyna się dla mnie najgorsza część tej imprezy. Zapalenie rozcięgien podeszwowych w obu stopach mocno daje się we znaki. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że po jakichś 5 km będę miała już serdecznie dosyć uderzania stopami o podłoże. Sytuacji nie ułatwia też świadomość, że na pokonanie dystansu mam tylko 2,5 godziny. Prześladuje mnie myśl, że po raz pierwszy nie zmieszczę się w limicie. Gdyby chociaż trasa wiodła mięciutkimi dróżkami Puszczy Białowieskiej... Ale nie... Majestatyczna Puszcza Białowieska jest po prawej, majestatyczna Puszcza Białowieska jest po lewej, a pod moimi umęczonymi stopami znajduje się szosa asfaltowa, którą poruszają się nie tylko biegacze, ale i wszelkiej maści pojazdy mechaniczne, które od czasu do czasu skutecznie psują widoki i świeże powietrze.

Nie posiadam żadnych zdjęć z tej części imprezy. Zresztą...

Gdyby ktoś chciał mi wówczas zrobić jakieś foty, długo musiałby się zwracać do mnie powyższymi słowami.

Metę przekraczam po 2 godzinach, 28 minutach i 32 sekundach. W limicie mieszczę się głównie dzięki uprzejmości Oli, która w wielu miejscach na trasie spowolniła, poczekała, pocieszyła i zmotywowała. W limicie mieszczę się również dzięki świadomości, że na mecie czeka na mnie imienny medal. Głupio by było go nie przygarnąć, skoro ktoś już go specjalnie dla mnie zrobił.

Gdy medal zawisa na mojej szyi, zabawa znowu zaczyna robić się fajna. Wolontariusze poją nas i karmią owocami, pączkami, drożdżówkami, a potem kierują na obiad. W stołówce pobliskiej szkoły czekają na nas wazy wypełnione gorącą zupą, drugie danie i kompocik. Znając gościnność mieszkańców Podlasia, gdybyśmy poprosili o dokładkę, nikt by nam jej nie pożałował, ale... na żadne dokładki nie ma już czasu. Trzeba szybko wrócić do pokoju, wykąpać się, przebrać i wrócić do amfiteatru na uroczystą ceremonię nagradzania najlepszych oraz losowanie nagród dla wszystkich uczestników półmaratonu.

Ceremonia trwa dość długo, bo nagrodzeni zostają nie tylko najszybsi biegacze OPEN i w kategoriach wiekowych. Nagrody trafiają również do najszybszych mieszkańców powiatu hajnowskiego, do najszybszych drużyn, do najmłodszych i do najstarszych zawodników. Zresztą nagród dodatkowych też jest do wylosowania multum: 2 rowery, różne gadżety sportowe, bilety wstępu do miejscowych atrakcji turystycznych i lokalne wyroby. Reni marzy się zestaw przypraw podlaskich, mnie słodziutki sękacz, tymczasem... W dłoniach Marcina ląduje piłka nożna, a Ola obdarowana zostaje biletem do Parku Miniatur Zabytków Podlasia.

W tym miejscu normalna impreza miałaby swój koniec. Organizatorzy powiedzieliby "do zobaczenia za rok", a uczestnicy rozeszliby się do domów. Półmaraton Hajnowski to jednak nie jest normalna impreza, a - warto podkreślić to raz jeszcze - gościnność mieszkańców Podlasia nie zna granic. Tak więc... Po uroczystej ceremonii uczestnicy nie wracają do domów, lecz zostają wywiezieni na jeszcze bardziej uroczystą biesiadę w Puszczy Białowieskiej. W przepięknych okolicznościach przyrody czeka na nas mnóstwo jedzenia, dużo picia, piwo, ognisko, zespół, miejsce do tańczenia, degustacja miejscowych smakołyków...

Chciałoby się powiedzieć, że integracji nie ma końca, ale... O 22.00 odchodzą ostatnie autobusy do Hajnówki. Zapewnia je organizator. Lecz aby nimi pojechać, wyjątkowo trzeba skasować bilet. To znaczy... Wypić kieliszek lokalnego trunku z rąk organizatora biegu. I wszystko byłoby w porządku, gdyby skończyło się na bileciku jednorazowym, a nie 30-dniowym normalnym... I tak... Jednych grzechów nie pamiętam, a drugich... wolałabym nie pamiętać.

Następnego dnia rano... Gdyby Półmaraton Hajnowski był normalną imprezą biegową, z pewnością dość szybko wyruszylibyśmy w drogę powrotną do Warszawy. Ale... Jeden z celów imprezy to promocja regionu Puszczy Białowieskiej i wartości kulturowych Podlasia. Organizatorzy zadbali więc, by zatrzymać nas tu na dłużej. Specjalnie dla biegaczy poza sezonem uruchomiona zostaje kolejka wąskotorowa:

Można też wpaść na godzinkę do Parku Wodnego w Hajnówce. Niestety z braku czasu rezygnujemy z tej atrakcji. Po wycieczce kolejką jeszcze tylko jemy obiad (na naszych stołach gości, oczywiście kuchnia wschodnia) i w drodze powrotnej zahaczamy o Park Miniatur.

- Koleżanka wygrała wczoraj bilet - informujemy właściciela parku.
Ola pokazuje swoją zdobycz, pan zaś gratuluje i zaprasza do parku nas wszystkich. Bo gościnność mieszkańców Podlasia naprawdę nie zna granic.

No więc oglądamy wszystkie miniatury, robimy sesję foto, zgarniamy pieczątki do naszych specjalnych paszportów, a potem odjeżdżamy w siną dal. I to jest już naprawdę koniec tej mocno spóźnionej relacji.